Als een speer naar Gili... en terug!

Ineens was het zover... de dag dat we naar het langverwachte Gili zouden gaan! Vanuit Amed zijn we met de fastboat (overdekte speedboot) naar Gili gegaan. Binnen 45 minuten tot een uur zouden we op Gili moeten zijn, werd ons beloofd. En dit klopte zowaar! We zouden met een bus worden opgehaald, wat ons weer gesleep met de koffer en rugzak zou besparen, mooi!

Op de dag van vertrek zaten we netjes voor half 9, de tijd waarop we opgehaald zouden worden, voor het hotel te wachten op de bus. Linda was de laatste spulletjes aan het pakken en ik moest nog even naar het toilet. Zou dat nog kunnen? Jawel ff snel. Zit ik net op het toilet hoor ik meerdere malen het getoeter van een auto/bus. Shit, is dat onze bus? Ik ren terug naar voren, maar zie geen bus. De eigenaresse van het hotel beaamde dat ze een busje gezien had. Nee hè, hebben wij weer! Wij bellen naar de fastboat maatschappij, bleken ze nog niet langs te zijn geweest en zouden er binnen een paar minuten zijn. Ik weer terug naar die eigenaresse, zei ze dat ze geen busje had gezien. De communicatie met de mensen hier is af en toe echt waardeloos. Het lijkt erop dat men niet durft of wil toegeven als ze iets niet begrijpen en gewoon maar ja zeggen. Gewoon aardig blijven en duidelijk maken wat je wel/niet wilt, dan komt het vaak wel goed. Oh ja, een portie geduld is ook wel handig ;) Uiteindelijk was de bus er om 9 uur (tijdstip waarop de boot zou vertrekken). Ze nemen het niet zo nauw met de tijd hier. Prima, ze zullen vast niet zonder ons vertrekken.
Op de plek waar de boot vertrok, werden onze koffers uit de bus gehaald en door vrouwen op het hoofd getild naar de boot. Hoe bizar! Ik stond echt even met open mond te kijken. Ik heb al moeite om mijn koffer van 20 kilo met 1 hand te tillen en zij tilt hem gewoon even op haar hoofd alsof het niks is. Wat zit er hier in dat eten? Doe mij daar ook maar een portie van, damn! Linda stond het gesjouw vanaf de kant in de gaten te houden, "als die koffer maar niet in het water valt!" Alle koffers en backpacks werden bovenin op het dak van de fastboat gedragen. Zeiltje eroverheen en gaan met die banaan! Vervolgens moesten we een plekje op de boot zien te bemachtigen, wat al even spannend was, het was best wel druk. Maar al snel hadden we een plekje veroverd en konden we zitten.
Inmiddels was ik best wel zenuwachtig aan het worden. Zou de boot hard gaan, zou ik ertegen kunnen? Ik kan niet zo goed tegen hele harde snelheden en het gevoel geen controle te hebben. Ik probeerde het los te laten en een beetje afleiding te zoeken. Het eerste stuk van de rit ging goed... totdat het gas vol open ging! We zaten voorin de boot (sowieso de slechtste plek om te gaan zitten) en hij klapte vol op het water. Bij elke val op het water zette ik het op een gillen. Mijn God, wat was ik bang! Ik verkrampte letterlijk van angst. Mijn vingers kreeg ik niet meer uit elkaar en ik voelde de verkramping ook al in m'n benen en gezicht. Ik probeerde rustig te worden met ademhalingsoefeningen, maar niks hielp. Ik klampte me vast aan een van de bemanningsleden en die zei dat we achterin moesten gaan zitten. Daar zou het klappen op het water minder erg zijn. Zo gezegd zo gedaan. En zo zaten we buiten op het bankje bij de motoren. Het klappen op het water was inderdaad minder erg, daar tegenover stond wel dat we liters water over ons heen en voornamelijk in ons gezicht kregen. Omdat de boot zo hard tegen de golven in ging, kwam er continue water in het achterste deel van de boot. Linda zat helemaal aan de buitenkant en heeft de hele rit met haar ogen dicht gezeten (zout doet best zeer in je ogen) en zich vastgeklampt aan een stang achter ons. Ze had het gevoel er ieder moment uit te kunnen kukelen. Ik zat naast haar en had iets minder last van het water, maar alsnog was het zout happen geblazen! Gelukkig ging de verkramping en angst weg en moest ik zowaar lachen! We maken het mee hoor, Jut en Jul, we zijn ook niks gewend. Naast ons gooide een Franse dame haar ontbijt en mogelijk avondeten van de vorige avond eruit in een prullenbak. Erg smakelijk, ik werd er zelf ook misselijk van. Snel wegkijken! Er waren meer mensen die de rit niet zo prettig vonden ;) Drijfnat kwamen we aan op Gili, maar het was het waard. No way dat ik nog voorin zo'n boot ga zitten, dan maar een nat pak!

Eenmaal aangekomen was het even wachten op de koffers die van de boot werden gesjouwd en gingen we meteen door naar Beach Villa Hotel, een tip van Michael die we in Seminyak hadden ontmoet. Op Gili is geen gemotoriseerd vervoer, wel paard en wagen. Linda wilde hier absoluut geen gebruik van maken, omdat ze een groot paardliefhebber is en de paarden het niet al te best hebben. Ik twijfelde nog of ik er wel gebruik van zou maken, maar koos er ook voor om het niet te doen. Dus daar gingen we weer als pakezels met onze koffers en rugzakken. Ik had er inmiddels goed de balen van, dat gesleep met die spullen. Pfffff! Maar ok, ik heb er zelf voor gekozen om zoveel spullen mee te nemen, dus eigen schuld! (Nog frustrerender overigens, het is veel fijner om een ander de schuld te kunnen geven ;)).
Beach Villa zag er prima uit, niet heel netjes, maar dat hoefde ook niet. Als we maar rustig en goedkoop zaten, dan was het al lang best. 's Middags hebben we aan zee gelegen, wat een mooi strand! Tot een uur of 3 hebben we heerlijk liggen zonnen en doezelen. Totdat we bruut werden gestoord door een jammerende sjamaan. Zou dat een cd zijn die ze hebben opgezet? Er is hier toch geen moskee? Zet af die herrie! Het ging zeker wel 3 kwartier door, bloedirritant! Als ik ergens niet tegen kan is het een eentonig aanhoudend geluid, laat staan een valszingende kermende man. Ik grapte toen nog, ach als het alleen maar overdag is... Wat denk je? Werden we om half 5 de volgende ochtend wakker van hetzelfde gekerm! Dit ga je niet menen!! Ik hoorde het door mijn oordoppen heen! We zaten meteen rechtop in ons bed, dit gaan we niet doen hè. Wegwezen hier! Ik heb me nog nooit zo snel omgekleed en m'n koffer gepakt. We stonden binnen een kwartier buiten. Hoe gaan we dit aanpakken met de gereserveerde nachten? Ik voelde er weinig voor om te betalen voor nachten die we uiteindelijk niet hebben doorgebracht en zeker niet omdat het gekerm de aanleiding was om te vertrekken. Als we van tevoren hadden geweten dat er een moskee in de buurt zat, waren we daar niet gaan zitten. Linda was bang dat de eigenaar (formaatje reus: groot, dik en verbaal sterk) stennis zou schoppen en riep de hele tijd: "Ik hoop maar dat Brutus ons niet achterna komt". We hebben een briefje geschreven (met een afsluitend 'x'je) en het geld voor die nacht bij de balie neergelegd en zijn stiekem weggeslopen. Gelukkig lag Brutus nog op een oor en konden we ongezien wegkomen. Wat een opluchting!
Op naar Vila Ombak, een veel duurder hotel, wat we daarom eerder als optie hadden geschrapt. Jammer dan, als we maar rustig zitten, dan maar wat meer betalen. Alles beter dan elke nacht dat gekerm aan te horen. Liepen we daar om half 6 over de verlate straten van Gili Trawangan.. en niet eens omdat we zwaar hadden doorgehaald van het stappen. Heel apart gevoel! We moesten best wel een eind lopen naar het andere hotel en weer slepen met die koffers en rugzakken. Wat doen we onszelf toch aan! Ik weet wel, volgende keer een backpack en de helft minder aan spullen... Onderweg zijn we een paar keer gestopt om onze armen even te laten rusten en hebben we mooi nog even de sunrise meegepikt. Elk nadeel heb z'n voordeel! ;)
Gelukkig hadden ze plek bij Vila Ombak en waren we daar rond half 7 geïnstalleerd. Hup het bed weer in en slapen! Daarna hebben we verder plat gelegen aan het zwembad en helemaal niks meer gedaan. Poh poh, zwaar hoor zo'n vakantie ;)

De volgende dag zijn we het eiland rond gelopen, wat zo'n 1,5 - 2 uur wandelen is. Wij zaten in het drukkere deel van Gili T, aan de andere kant is het heel rustig en heb je mooie stukken natuur. Heel mooi! We wilden eerst gaan fietsen, maar behoorlijk lange stukken zijn zanderig, dus niet handig met de fiets. En een keer iets minder lang op ons gat zitten is ook wel goed voor ons ;) Het deed naderhand toch wel zeer aan m'n voet/knie. Balen hoor, ik wilde zo graag nog een vulkaanbeklimming doen. Ik ben van hoger hand teruggefloten lijkt wel.. toch maar rustig aan doen.
's Avonds hebben we gegeten met Anouk en Noud, vrienden van mij uit Eindhoven. We wisten van elkaar al dat we naar Bali gingen en dat er overlap in zou zitten. Maar het was wel toeval dat we op hetzelfde moment op Gili zaten, we zouden eigenlijk allebei op een ander moment daar heen gaan. Kan bijna geen toeval zijn! Echt zo leuk om hen hier tegen te komen, heel fijn en vertrouwd!

De daaropvolgende dagen hebben we gevuld met boekjes lezen aan het zwembad, massages, snorkelen en uitgaan! Zo zijn we een avond op stap geweest in de Irish pub. We kunnen toch niet zonder (in Eindhoven zijn we hier ook met regelmaat te vinden). Heel gezellig, leuke sfeer en lekker gekletst en gedanst. Op reis maak je veel makkelijker contact, iedereen is in een goede stemming en vindt het leuk om nieuwe mensen te leren kennen. We raakten in gesprek met een groepje Duitsers en Nederlanders, waar we de hele avond mee hebben opgetrokken. Een van de Duitsers wilde een Nederlandse zin leren, ik dacht laat ik hem iets originelers leren dan "neuken in de keuken" (wat schijnbaar iedere Nederlander aan een niet-Nederlander leert). Ik heb hem "de kat krabt de krullen van de trap" geleerd, wat leidde tot hilarische versprekingen. Zo kwam "die kut krubt die krullen von die krup" voorbij en "die krab krabt die krabben von die krab". Anyways, ontzettend gelachen! Wij grannies hebben zelfs het licht mee uit gedaan, moet niet gekker worden ;) De volgende dag is altijd iets minder grappig, zeker na 3 uur slapen. Hallo kater! Rest van de dag niks meer waard natuurlijk. We hebben die dag besloten nog een dagje langer dan gepland op Gili te blijven om de fullmoon party mee te kunnen pakken. Laten we die gaarheid maar even uitbuiten ;) We waren beide nog niet eerder bij een fullmoon party geweest en hoorde er goede verhalen over. Daar moeten we bij zijn! In totaal zijn we 6 dagen op Gili gebleven, het langste tot nu toe op een plek!

De fullmoon party begon om 9 uur 's avonds tot zonsopgang. Wij waren er rond een uur of 10 en het was al vroeg gezellig druk. Het was op het strand met volle maan (ja duh) en fijne muziek. We hebben lekker staan dansen in het zand! Anouk zou ook nog komen en die kwamen we per toeval tegen (alleen contact via wifi, dus exact afspreken is lastig). We waren heel blij dat ze ons gevonden had, anders was ze niet gebleven. De stemming zat er goed in, lekker gek doen, dansen en bijpraten. Ook hier hadden we zo weer aanspraak en hebben we staan kletsen met Canadezen, Ozzies en locals.
Na een tijdje hadden we het toch wel gezien, de muziek werd steeds minder en het was toch wel heel donker (hahaha). We hadden verwacht dat ze iets met een kampvuur/vuurkorven zouden doen en we hadden iets gehoord over verf op je gezicht/armen en dat leek ons ook heel leuk. Beide was er niet, dus viel toch een klein beetje, maar desalniettemin leuk om meegemaakt te hebben. We lagen relatief vroeg in bed, rond half 2, en zouden om half 11 met de fastboat vertrekken.
De tickets voor de fastboat hadden we per ongeluk goed afgedingd. Heen hebben we 600.00 IDR betaald (zo'n 42 euro voor 2 personen) en terug 150.000 IDR voor ons twee. Dat scheelt nogal! Bij het kopen van het ticket gaf de verkoper aan dat het 370.000 was en dat we het in 1 keer moesten betalen. Ik zei dat we heen 300.000 pp hadden betaald en ik niet meer zou betalen. Daarbij wilde ik op dat moment de helft betalen en de andere helft bij vertrek. Hier ging hij mee akkoord en bij vertrek hebben we niks meer hoeven betalen. Toch fijn als het ons een keer meezit ;)

De ochtend van vertrek hebben we weer dat pokke-eind met die koffers en rugzakken moeten sjouwen. Ik was weer in een opperbeste stemming haha ;) Zoals vertrouwd was de fastboat te laat, maar dat hadden we ingecalculeerd. Van wachten word ik vaak een beetje zenuwachtig en toen helemaal, aangezien ik wist wat me te wachten stond met die boot. Ook had ik de afgelopen dagen gezien dat de zee wilder was... oh oh! Mijn alarmbrein werkte op volle toeren: "Als maar niet dit, als maar niet dat... Relax Paula". Ik ben een stukje gaan wandelen om mezelf te kalmeren en vaak werkt beweging beter dan gaan zitten piekeren. Linda vond het ook wel een beetje spannend en voordat we aan boord stapten hebben we expliciet aangegeven achterin te willen gaan zitten. Dit kon gelukkig. De boot was een stuk minder vol dan op de heenweg, mooi.. die achterbank is van mij! We stopten eerst bij Gili Meno, Air en Lombok. Bij Lombok bleven we langer stil staan, omdat ze een stempel moesten hebben om terug te mogen varen. Hier ben ik even uit de boot gegaan en heb ik voet aan land gezet. Ik kan zeggen dat ik op Lombok ben geweest! ;) Wat een mooi land... euhh strand :P Het eerste stukje van de Gili's naar Lombok verliep rustig en gemoedelijk. "Oh fijn, als de hele tocht zo is, komt het goed". Ja ja... de zee had iets anders in petto! Mijn God zeg, de heenreis was een peuleschilletje vergeleken bij de terugreis. Het was een hel! Zelfs achterin ketsten we steeds keihard op het water. Ik wist niet waar ik het zoeken moest, achterin op de bank vluchtte ik weg want daar werd ik bijna weggespoeld door het water. Binnenin op de stoelen was het ook niks, want we gingen keihard van links naar rechts en op en neer. We hebben ons letterlijk achterstevoren vastgeklampt aan de stoelen en ik heb alles bij elkaar gegild. The Perfect Storm (film) was er niks bij... ok nu overdrijf ik een beetje, maar de zee was echt ruw. De golven waren 1,5 - 2 meter hoog... misschien wel hoger.
Wat me er doorheen heeft gesleept is dat Linda heel lief voor me was (die op een gegeven moment ook echt bang was) en een bemanningslid die bij me kwam staan en waarvan ik zn hand heb mogen fijn knijpen. En zingen.. vooral zingen! Linda en ik hebben keihard gezongen, van Anouk - Nobody's Wife tot Melissa Etheridge - Like the wat I do... Alles wat maar een beetje geschreeuwd kon worden, hebben we eruit gegooid. Ik weet niet of de andere mensen aan boord het zo leuk vonden, maar gelukkig lieten ze het toe. Deze helse rit heeft zeker wel een uur geduurd.. Wat waren we blij toen we land zagen, we made it!
Linda vertelde achteraf dat een aantal meiden op de boot op de heenweg een ongeluk hadden gehad. Zij waren op een golf geklapt met de boot, waarbij de boot stuk is gegaan en mensen gewond zijn geraakt. Ze waren doodsbang op de terugweg. Die meiden hadden dat tegen Linda verteld op een moment dat ik er even niet was. Linda heeft hen op het hart gedrukt om dat niet tegen mij te vertellen. Wat heb ik toch een lieve, beschermende vriendin!

Sinds zondag zijn we in Seminyak, in het eerdere hotel waar we verbleven. We hebben ons to-do-lijstje maar doorgescheurd, die actieve vakantie komt wel een andere keer. Deze vakantie is vooral bedoeld om tot rust te komen, de een heeft daar een val voor nodig, de ander raakt aan de dunne.. Ach, het brengt ons in ieder geval tot onszelf ;)

Vanaf nu gaat de tijd snel, over minder dan een week zijn we alweer in Nederland! Dan mogen we onze verhalen in het echt aan jullie vertellen. Hier kijken we stiekem ook al naar uit! :)

Tot over een week!
Liefs, Paula en Linda