(Ont)spanning en sensatie in Ubud

Ons vorige reisverslag heeft even op zich laten wachten. De afgelopen paar dagen is er zoveel gebeurd dat we het snel met je willen delen. Daarom 2 verslagen redelijk snel na elkaar.

Nou...van party-lounge-chique en heerlijk eten (Seminyak), gingen we op weg naar Bona. Vraag je maar niet af waar (of wat) dat is, bespaar jezelf de moeite, het is het niet waard. Tobi had ons de tip gegeven vooral niet in Ubud te verblijven, maar net daarbuiten, vanwege het toeristische gebeuren in Ubud. Net daarbuiten bleek een oud hotelletje te zijn in the middle of nowhere. Onze melkflessen vielen in Sanur al op, nou hier vielen ze bijna van hun scooter als we langsliepen. Mijn hemel zeg..!
Nou goed, toch maar een nachtje de kans geven. Of toch niet? Haha, ja 1 nacht en meer niet! De kamer was oud en krakkemikkig, vooral de douche was een ramp! Een hok met een douchekop en wc ernaast. Lekker efficiënt kakken en afspoelen tegelijk (zijn Paula's woorden). De mieren kropen vanuit allerlei gaten de douche in en zelfs in bed kwamen we er een paar tegen! Gelukkig gingen we vroeg naar bed, in de hoop dat het snel ochtend zou zijn en we weer konden vertrekken. Wat een shithole! ;)

We zijn die ene dag in Bona nog met Tobi mee op pad geweest. Hij heeft ons zijn werkelijk schitterende huis met huge-ass tuin laten zien. Zijn huis heeft hij 15 jaar geleden voor zo'n kleine 70.000 euro laten bouwen. Goed rentenieren daar op Bali, heeft hij slim bekeken! Zijn gastverblijf wordt nu gebruikt door een leraar Engels die lokale kinderen privéles geeft. Mooi initiatief!
We zijn ook nog uit eten geweest bij een leuk tentje in Ubud. De driver, Madé, heeft ook een hapje meegegeten, dat is kennelijk normaal om aan te bieden. Erg gezellig! Daar ontdekte Paula "als haar kont niet vastzat" dat ze ze onze "pot" bij Tobi had laten liggen. Gelukkig vonden we deze later weer terug, fjieeuww! Vanaf dat moment ben ik benoemd door Paula als penningmeester. Lijkt me verstandig! ;)

De volgende dag op naar Ubud! We waren zo blij als een kind! Even wat hotels gecheckt voordat we definitief besloten waar we wilden blijven. Eerst kwamen we bij een mega-resort aan, heel gaaf maar ook weer een bejaardentent en 20 minuten van het centrum. Toch maar niet! Toen besloten we in Gusti's Garden te verblijven. Super kleine kamer, maar het uitzicht maakte het helemaal goed. Je moet bedenken dat het na Bona nogal snel goed was, als we maar vlakbij het centrum zaten. Na onze straat te hebben afgelopen op zoek naar een spa voor een massage, kwamen we aan bij Ubud Sari Health Resort & Spa. Ja, het is zoals het klinkt: een heerlijk oord om te ontspannen met gezonde drankjes en hapjes op de menukaart en een uitgebreid aanbod van spa- en detoxbehandelingen. Hier wilden we blijven!! We waren nog geen uur in Ubud en waren alweer met onze koffers aan het sjouwen. Ken je die scène uit Disney's Assepoester waarbij twee muisjes een hele zware sleutel naar de toren bovenin moeten slepen om Assepoester te bevrijden? Wij waren die muisjes, maar dan met een loodzware koffer en een rugzak op en tig treden trotserend, omhoog klauterend om onszelf uit die kleine kamer te 'bevrijden'. Halverwege kregen we toch de slappe lach! Niemand die ons hielp bij Gusti's natuurlijk, wij wilden toch zonodig verkassen? Maar we hebben het gered, zo'n 30 kilo van A naar B versleept, girl power! 

Bij Ubud Sari verbleven we drie nachten in een gewone kamer en twee nachten in een villa. Stuk netter dan bij Gusti's, fijn! Verbeeld je maar niks bij die villa, want hier noemen ze het al snel een villa. De onze was een redelijk krap hok en ook weer met toilet naast/in de douche (ole) maar wel met een heel mooi uitzicht! (zie foto's).
We hebben uiteraard meteen een massage geboekt, maar ze hadden pas 4 dagen later plek. Shit, nou toch maar boeken dan? Doen we meteen een goeie hè, de vier uur durende "traditional beauty treatment". Yes! Voetbad, hoofd/haarmassage en behandeling, pedicure of manicure, lichaamsmassage, bodyshampoo of bodyscrup en nog een gezonde maaltijd. Kosten? Plusminus €50,-. Niet veel voor Nederlandse begrippen...

Wat we vooral gedaan hebben in Ubud is gelachen. Wat maken we toch allemaal mee zeg! Een avondje uit eten eindigt in een reggaebar, met de bandleden die we eerder zagen optreden in een cafe, en mee aan de praat raakten. Ze vroegen of we mee naar de reggaebar gingen. Ja hoppakee, we gaan wel mee, beetje aangeschoten waren we ondertussen ook wel. Bandlid "oorlel" (had grote gaten/rondjes in z'n oorlellen) en bandlid "zingt met z'n mond dicht" (de naam zegt het al), we hebben hun echte namen niet onthouden, zagen ons wel zitten en probeerden ons continue te versieren. Helaas pindakaas voor deze heren, we gingen niet met ze mee naar huis. "Oorlel" en "zingt met z'n mond dicht" hoeven zich vast niet te vervelen. "Oorlel" had 5 vriendinnen, maar zocht er nog 2 bij, je week kan maar gevuld zijn, en "zingt met zn mond dicht" was vrijgezel en had ook geen behoefte aan iets vasts. Schitterende kerels, erg om gelachen! Na een paar dansjes en drankjes zijn we weer teruggelopen naar ons hotel en in ons bedje gedoken. En jawel hoor, op de terugweg mochten we in een heerlijke oud (Hollandse) regenbui lopen... Stiekem vonden we dat niet zo erg.

De daarop volgende dag zijn we naar Monkey Forest geweest, "aapjes" die naar aapjes kijken, erg leuk! We hebben rondgesnuffeld in verschillende winkeltjes en artshops, wat een mooie kunst hebben ze hier! Verder worden de dagen hier gevuld met ontbijten, niks doen, lunchen, niks doen en een gebakje hier en daar tussendoor. Vlakbij ons hotel zit een restaurant met eigen bakkerij en die heeft werkelijk de lekkerste gebakjes! Onweerstaanbaar! Aardbeienvlaaitjes, chocoladegebakjes, lemoncake, appelcrumble, kaneelsuiker croissant en ga maar door. Ik dacht hier wel af te vallen, maar moet die gedachte maar gauw laten varen! ;)
Onze spijsvertering heeft het goed te verduren, al dan niet door de gebakjes. Vooral die van mij raakt nogal van slag. Paula was zo lief om bij het hotel te vragen wat goed zou zijn voor me om te eten/drinken. "Because she has to go to the restroom a lot". Hihi, bedankt voor het vragen Paula ;) Het houdt ons enorm bezig, dat is wel te merken aan onze conversaties: "Shit zeg, ik voel me niet lekker." "Wat een shithole hier!", "Volgens mij neem jij mijn shit over" en "I need to pull my shit together". Ja, er zit zelfs diepgang in. We voelen ons erg vrij om te zeggen wat we vinden en voelen, en onze toiletgang wordt dus ook gedeeld. Moet ook wel als het toilet zowat in de slaapkamer staat en je alles kunt horen. Ach ja, we moeten allemaal wel eens poepen en plassen toch? Wist alleen niet dat dit na de kleutertijd ook nog zo grappig kon zijn. 

Maaarrrr dat was het nog niet allemaal. Het hoogte-, of eigenlijk letterlijk meer het dieptepunt, ga ik je nu vertellen. Op vakantie met "Kabouter Kluns" (stoot zich om de haverklap en vergeet elke dag wel iets van haar spullen) brengt veel avontuur met zich mee. Stel je even een mooie ochtend voor in Bali. Lekker zonnetje, zacht briesje en met de fiets onderweg naar de rijstvelden. Eerst een hele klim, maar dan een prachtig uitzicht. Werkelijk een plaatje! Na een stukje fietsen werden de paadjes erg smal. We hebben de fietsen daarom tegen een boom geparkeerd en zijn te voet verder gegaan. We liepen over smalle paadjes langs een best diep ravijn (als je de bodem amper kunt zien, is dat best diep). Opletten geblazen dus! We zeiden nog tegen elkaar: "Daar wil je niet in vallen, moet er niet aan denken". Onderweg kwamen we prachtige bomen, planten en vlinders tegen. Paula, de fotograaf van ons twee, ging helemaal los. Op de heenweg keken we vooral met onze eigen ogen, op de terugweg werden de foto's geknipt. Ik liep vast een stukje door, dat getreuzel met die camera, pfff... Totdat ik ineens onze Paula weg zag zakken, of vallen, ik weet niet hoe ik het moet omschrijven. Maar ineens was ze weg. Oh ooh, dat is niet best! Ik liep dus al redelijk vlug terug en toen ik een om hulp roepende Paula hoorde "Linda??!" kwam de vaart er nog meer in. Ik keek rechts in het water, want ik dacht dat ze daar in was gekukeld. Toen ik haar niet zag, kwam er een lichte paniek, ik dacht dat ze was verdronken of meegesleurd door de stroming. Mijn hoofd draaide naar links en daar lag ze. Een meter of 1,5 lag ze naar beneden. Ze was op de één of andere onmogelijke manier uitgeschoven en lag daar in een ravijn te kijken. Bloedend en shakend heb ik haar omhoog getrokken. Mijn god, wat was ik blij dat ze terug op de kant zat. Ik overdrijf niet dat mevrouw hier ontzettend veel geluk heeft gehad... Dat besef kwam echter pas later. Eerst hinkelend dat bos uit. We kwamen een local tegen waar Paula bij achterop de scooter mocht (die ik achteraf nog moest betalen ook!). Snel terug naar het hotel en een dokter erbij. Een flinke snee op haar been en voet, is wat ze eraan overgehouden heeft, gelukkig waren het oppervlakkige wonden. Haar knie is ook wat opgerekt (ze lag ook in een niet zo lekkere yogahouding daar in dat gat), dus dat is even een paar dagen rustig aan doen...

Paula:
Even een kleine aanvulling op het 'val incident'. Allereerst wil ik zeggen dat het goed met me gaat, de wonden herstellen snel. Dus jullie hoeven je niet druk om me te maken :) 
Zoals Linda al aangaf, zat ik in m'n fotografie-modus. Hierin kan ik soms wat doorslaan. Om het perfecte plaatje te krijgen, moet je soms ergens op gaan staan, hangen, liggen etc. Ik zag een mooie waterval en wilde die op de foto hebben. Ik heb eerst achter me gekeken of ik niet te dicht bij de afgrond stond, ik stond namelijk op een smal modderig pad. Vervolgens ben ik op m'n hurken gaan zitten, zodat ik een mooiere invalshoek kreeg. Invalshoek... haha, leuke woordgrap nu ;) Ik weet nog dat ik opstond na het maken van de foto en ineens wegzakte en viel. Het gebeurde in een "split second". Er flitst vanalles door je heen, maar vooral dat je niet dat hele eind naar beneden wilt vallen! Hallo, ik wil nog langer mee dan vandaag, snel iets vastpakken! Ik graaide om me heen en heb me vastgeklampt aan het eerste beste wat ik tegenkwam. Een wortel van een boom/liaan, ik weet het niet meer. Daar hing ik dan... wat een slechte film is dit zeg! Ik zag meteen dat ik het alleen niet ging redden om op de kant te komen, dus ik heb direct Linda geroepen. Die was gelukkig binnen een paar seconden bij me. Het eerste wat ik riep toen Linda boven bij mij me stond was: "Sorry sorry sorry voor de camera! Sorry!". Ik dacht dat die ook naar beneden was gevallen. Maar op de een of ander wonderlijke manier is die boven op de kant gebleven. Ik was zo blij! Linda was niet met die camera bezig en wilde mij zo snel mogelijk op de kant krijgen. Logisch ook, maar mijn brein werkt op de een of andere manier heel gek als er iets ergs gebeurd. Ik ben niet zozeer met mezelf bezig, maar met het veilig stellen van m'n spullen. Ik wilde eigenlijk ook nog m'n slipper pakken, maar die heb ik toch maar laten liggen. Het risico om verder naar beneden te vallen, was te groot. Daarna merkte ik pas dat m'n been pijn deed. Shit, auw! Toen naar boven zien te komen, ik ben niet de lenigste, dus dat was een uitdaging. Linda gaf me instructies en heeft me met een soort van oerkracht op de kant gekregen. Ook nog best gevaarlijk, ik moest me volledig aan haar overgeven en aan haar hangen, zodat zij mij omhoog kon trekken. Voor hetzelfde geldt waren we met z'n tweeën naar beneden gedonderd. Poehhh.. niet teveel aan denken. Eind goed, al goed. Moraal van dit verhaal: draag geen slippers in een jungleachtige omgeving. En joh, dat perfecte plaatje is je leven niet waard ;)

Pfff...tja, we maken het mee hier! Achteraf kunnen we er wel om lachen. Goed voer om flauwe grappen over te maken. De term 'door de grond zakken' heb ik nu letterlijk mogen ervaren. En 'zak eens lekker door' en 'Jane in the jungle' hebben nu een dubbele lading ;) Iemand nog leuke aanvullingen? 

We waren eigenlijk nog van plan om een vulkaan te beklimmen en te raften, maar voorlopig is het niksen en gaan de voetjes omhoog. We hebben wel een mooie tempel bezocht op weg naar Lovina, waar we sinds gister verblijven. Het is hier rustig en niet zo druk als in Ubud. We zijn even helemaal klaar met het toeristische gebeuren. Lekker ontspannen aan het zwembad, strand en zee. We hebben wel een kleine activiteit gepland voor morgen: bij zonsopgang dolfijnen spotten op zee! 

We kunnen niet beloven dat het volgende verslag net zo spannend zal zijn als deze. We mogen nu echt legitiem niks doen ;) Heerlijk! 

Liefs, 
Linda en Paula