Relaxingmodus: Sanur & Seminyak

Daar zaten we dan, 26-8 om 21:00, in het vliegtuig naar Denpasar. Ready for take-off? Euh, niet echt... Althans, voor mij dan. Ik ben niet zo'n held in vliegen en het was alweer zo'n 7 jaar geleden. Maar als je iets van de wereld wilt zien, zul je toch moeten. So shut up and fly! ;)

De vlucht begon al goed met een stripshow van Linda, haar jumpsuit hing zowat op de knieën bij de handbagage opbergen (lees: ze stond in haar bh). Even later volgde een string incident van mij, ik kon immers niet achterblijven ;) Onze mede-passagiers hebben een grondige, goede eerste indruk van ons gekregen.
We hebben een rustige vlucht gehad en kregen een extra stoel omdat die niet bezet bleek. Super fijn! Dachten we tenminste, maar het heeft geen baat gehad bij onze slaap. We hebben amper een oog dichtgedaan. 

Na zo'n 15 uur waren we dan eindelijk gearriveerd! Yeah! We bleven maar herhalen: "We zitten gewoon op Bali... voor fucking 5 weken!" (Excuses voor het taalgebruik, maar het geeft net iets beter weer hoe lang dat dat is!) Nog even nagels bijten bij de douane met de controle van de paspoorten en bagage. Zouden ze die twee gekke Hollandse meiden hun land binnen laten? En de gedachte dat iemand ongemerkt drugs in je tas of koffer heeft gestopt voert de spanning nog een stukkie extra op. Gelukkig kwamen we glansrijk door de controle heen. 

Let's get going! Op naar de driver van het hotel die ons buiten het vliegveld op stond te wachten. Moet niet moeilijk zijn, hij zou ons opwachten met een bordje met mijn naam erop. Kennelijk zijn er meer mensen die dit op deze manier hebben geregeld. We mochten even ervaren hoe het is om als een celebrity onthaald te worden. Ik heb nog nooit zoveel mensen met naambordjes achter een hek zien staan. Heel bizar! 
De drukte daar was ook meteen zichtbaar op de weg. Een gekrioel aan auto's, busjes en voornamelijk scooters. Het gaat allemaal kriskras door elkaar heen.

Bij aankomst in het hotel zijn we gelijk onze kamers ingedoken om daar na zo'n 10 uur uur slaap weer uit te rollen. Wat waren we moe! Na een heerlijk ontbijt 's ochtends zijn we de omgeving gaan verkennen. Leuk om te ontdekken dat Sanur echt een bejaardenoord is. We werden continue nageroepen met een overdreven "Hellooooo". Tja, de hormonen werken hetzelfde hier als bij de mannen in NL. 
Na continue te worden bestormd met een "Helloooo" en "Taxi? No? Maybe tomorrow?" word je wel melig en zei ik tegen Linda om bij de volgende te reageren met: "Wilt u misschien een tampon in uw gezicht? Niet? Anders morgen? Of overmorgen? (Hierbij inhakend op het feit dat ik op dat moment ongesteld was). Linda vulde het nog aan met: "Wilt u geswaffeld worden door een tampon?" Hilariteit alom! We hebben het toch maar niet tegen die beste man gezegd en zijn glimlachend doorgelopen. 
Stukje verderop weer een grappige situatie met die mannen. Linda zei: "Let op, ik tel tot 3 en dan roepen ze weer 'hello', wedden?". En ja hoor we liepen voorbij en weer "Helloooo", ditmaal galmden we gezellig met ze mee, wat die kerels alleen maar mooi vonden natuurlijk. Onze witte melkflessen vallen hier in ieder geval in de smaak!! ;)

De daarop volgende dagen hebben we lekker aan het zwembad gelegen in het hotel, gewandeld in de omgeving en een heerlijke spabehandeling gehad. Lekker gerelaxed dus, onze chillmodus staat aan! Die spabehandeling gaan we vaker doen. Het kost geen drol hier, dus we moeten het er van nemen! 

In Sanur is weinig te beleven voor jonge mensen, wellicht ook omdat het hoogseizoen bijna voorbij is. We zijn een paar avonden 'op zoek geweest' naar een uitgaansgelegenheid, maar hebben we niet in de buurt kunnen ontdekken. We hebben tijdens een avond uit eten, Chris, aka JohnT, leren kennen. Hij komt uit Zuid-Afrika en kon daardoor ook een beetje Nederlands praten, wat eerder klonk als Fries (ken nehhhh), wat erg grappig klonk.
De volgende dag kwamen we hem weer tegen, net op het moment dat we naar ons hotel terug wilde (al om 22.00 uur 's avonds haha). Gezamenlijk zijn we wat 'barretjes' afgegaan, waarbij hij vond dat ik moest zingen. Een tip: vertel nooit dat je zingt, dat wordt gelijk tegen je gebruikt! Zo sta je ineens met z'n tweeen (ik en Linda) "Country Road" te blèren op een podium. Hilarisch! Het beviel de vaste zangeres en eigenares van die toko zo goed dat ik gewoon meegetrokken werd om nog een nummer te zingen. Ja hoor, "I will survive" doen we ook nog wel even tussen de dinerende mensen aan tafel. Het personeel ("We love your voice") kon er geen genoeg van krijgen. Kennelijk kwamen er meer klanten binnen, tijdens 'mijn optreden', dus die zagen de kassa rinkelen. Dat goudmijntje moesten ze binnen zien te houden. We kregen een ventilator bij onze stoelen, tegen de hitte en werden als heuse VIPS behandeld. Ik heb toch maar bedankt en we zijn naar een ander barretje gegaan, waar ook live music was. Ook daar vielen we snel op en werden 'the girls in blue' door de zanger gevraagd naar voren te komen, omdat we zo uitbundig aan het dansen waren. Haha, we moeten een Azië-tour gaan doen ;) We raakten nog aan de praat met een stel Ozzies die ons goede tips gaven over plekken om naar toe te gaan. Dit was met recht een vruchtbare avond en hadden we van tevoren niet zo kunnen bedenken. Heerlijk hoe het leven zich als vanzelf ontvouwt!

De dag erop stond een ontmoeting gepland met Tobi, een vriend van m'n ouders, die 15 jaar geleden naar Bali is vertrokken om zich daar te vestigen. Ik was erg benieuwd naar deze inmiddels 70 jaar oude man. De laatste keer dat ik hem heb gezien was ik een jaar of elf. Van zijn persoonlijkheid kon ik me weinig herinneren, wel dat hij aan tai chi en acupunctuur deed. Interessante man in ieder geval!
Hij kwam in de middag naar ons hotel in Sanur, waar wij hem opwachtten. Ik herkende hem meteen toen ik hem zag, een stukkie rimpeliger en grijzer dat wel, maar hij was weinig veranderd. Qua persoonlijkheid verwachtte ik een lieve, rustige, oude man. Niets was minder waar, een luidruchtige, kettingrokende en bierdrinkende man zat tegen over ons aan tafel. Ik heb zo hard gelachen, was hij nou zo anders of had ik een verkeerd beeld in m'n hoofd? Ik kon me hem zo in ieder geval niet herinneren. Hij was verder aardig en geïnteresseerd, maar kon een stellige mening hebben over iets, wat af en toe botste met die van ons. Zo moesten we vooral niet naar Seminyak en Ubud gaan. Ik citeer: "Jullie zijn dom". Euhhh ok haha. Hij was niet te spreken over het toeristische Bali. Wat we ook wel kunnen snappen, in 15 jaar is het mega toeristisch geworden natuurlijk. Hij had wat mooie tips en verblijfadressen voor ons, die we hebben genoteerd. Verder zijn we met z'n drietjes uit eten geweest en hebben we gebabbeld over zijn leven, ons leven en hoe het met m'n ouders ging. Pap, mam, jullie krijgen de groeten en moeten snel langskomen. Hij denkt nog vaak terug aan het weekend Antwerpen :) In een woord is deze ontmoeting te beschrijven als verrassend.

En zo was het een dag later 1 september, mijn verjaardag! Ik kreeg 's ochtends van Linda een mooi zelfgemaakt boekje met teksten en foto's van vriendinnen. Heel erg bijzonder en mooi! Zo lief dat Linda dat geregeld en gemaakt heeft. Ze had ook nog een aantal verjaardagskaarten uit NL meegenomen van vriendinnen. Heel erg leuk en ik voelde me ook echt jarig! 
We wilden mijn verjaardag niet onopgemerkt voorbij laten gaan en zijn daarom 's middags, een dag eerder dan gepland, naar Seminyak gegaan om het daar te vieren. In Sanur je verjaardag vieren is misschien leuk als je 60 wordt ;) Via internet hadden we een aantal hotels gevonden en gebeld, waarbij we hebben gekozen voor Vasanti. Een luxe hotel, niet te duur, ietwat afgelegen van het centrum (wel op loopafstand) en dus lekker rustig. Als kleine kinderen renden we de kamer rond, om alles open te maken en te bekijken. En om vervolgens een duik te nemen in het schitterende zwembad. We waanden ons als God in.... juist ;)

We hadden als tip gekregen om bij Kudeta te gaan eten. Een van de chiqueste en duurste restaurants van Seminyak, welke aan het strand ligt. We zijn niet belust op status en geld, maar vonden dat we dit toch wel een keer meegemaakt moesten hebben en dit was de perfecte aangelegenheid. We hadden onze mooiste jurken aan en hebben er heerlijk gegeten, met uitzicht op zee. Wat wil een mens nog meer? Een verjaardagsliedje? Zelfs daar werd voor gezorgd! Bij het dessert werd door het personeel "Happy birthday" in het Indonesisch gezongen. Mijn 29e levensjaar begint goed, heel erg goed!
Na het eten zijn we richting bar en lounge-banken gelopen om daar uit te buiken onder het genot van een cocktail aan zee. Met ook nog goede lounge-muziek op de achtergrond, kon ik me niet gelukkiger voelen. I'm in heaven! We hebben nog gedanst en kwamen in contact met Michael en Asanti, 2 Ozzies. We hebben gezellig met hen gekletst, gedanst en heel hard gelachen. Vooral verkeerde woorden verstaan ging ons erg goed af die avond, wat tot hilarische situaties leidde.
De avond was nog jong, maar bij Kudeta liep het langzaam leeg. We hadden wel zin om te gaan dansen, maar wilden niet naar Legian/ Kuta. Het was een uitdaging om iets te vinden op zondagavond wat nog open was. Asanti had via de dj een tip gekregen over een tent in de buurt, waar ze deephouse draaiden. Vet! Op naar de taxi's met z'n allen, maar helaas de pret was van korte duur, het bleek gesloten te zijn. Balen... We hebben afscheid genomen van onze kersverse vrienden en zijn terug naar het hotel gegaan. Beter stop je op het hoogtepunt, dan wanhopig op zoek te gaan naar iets wat er op dat moment niet is. Desalniettemin heb ik een onwijs leuke verjaardag gehad, op Bali jarig zijn is al bijzonder op zich!

De dag erop hebben we rustig aan gedaan, die cocktailtjes lieten zo z'n sporen na ;) We hebben 's middags een mooie strandwandeling gemaakt. Het strand in Seminyak is veel mooier dan in Sanur. Wat verder opviel is dat er minder mensen aan de kant van de weg je naroepen dan in Sanur. Dat was wel een verademing, even geen mensen die wat van je willen. 
In Seminyak kennen ze geen trottoirs, waardoor je op de doorgaande weg moet lopen. Zowel in Sanur als in Seminyak zitten veel gaten in de weg. Opletten geblazen dus! Met je dronken ballen over de weg zwalken is levensgevaarlijk, beter neem je een taxi.

Op het moment van schrijven, verblijven we in Ubud, waar we meer over zullen vertellen in een volgend reisverslag. Anders wordt dit stuk veel te lang! We hebben het in ieder geval onwijs naar ons zin! We passen ons gemakkelijk aan en echt heimwee hebben we ook niet. Bepaalde dingetjes missen we wel van thuis zoals de amandelpasta, zuurdesembrood... en onze familie natuurlijk ;), maar het is nu al een onvergetelijke reis. De cultuur is zo anders, het klimaat, de natuur. Heel mooi om dit mee te mogen maken!

Helaas hebben we het kabeltje van de fotocamera niet bij ons, de mooiste foto's kunnen we waarschijnlijk thuis pas toevoegen. Jullie zullen het nu moeten doen met wat foto's van onze mobieltjes ;) Alvast bedankt voor de leuke en lieve reacties! Leuk dat jullie ons volgen en we'll keep you posted!

Liefs Paula & Linda