Van spetterend Lovina naar de zweethut in Amed

Van het drukkere Ubud gingen we naar het rustige Lovina. Hier is weinig spannends te beleven, maar kun je wel mooi snorkelen en dolfijnen spotten op zee. Dit laatste hebben we gedaan, om 6 uur 's ochtends gingen we met een gammel bootje de zee op. Ik was die ochtend best wel misselijk, maar wilde toch wel gaan. Beide zijn we niet zo'n held op het water, dus we hielden elkaars handjes stevig vast, maar al gauw gingen de handjes in de lucht. Wat is het mooi op zee, zeker met zonsopgang! Ook hebben we enkele dolfijnen gezien, heel bijzonder! Wat wij minder vonden is dat je met zoveel boten de zee opgaat, dat het geen dolfijnen spotten, maar jagen is. Het is een race wie het snelste bij de dolfijnen is. Dat voelde voor ons allebei niet goed en na een uur op zee vonden we het welletjes en zijn we terug gegaan. Mocht je dit ooit willen doen, ga dan later, rond half 8 - 8 uur, dan is het veel rustiger en schijnen de dolfijnen uit zichzelf naar je toe te komen.

Samenvattend bestond Lovina voor ons uit: dolfijnen, zwembad, massages, slecht eten bij het hotel, vele toiletbezoekjes en een scooter-toeter-concert op de wegen. Het is maar goed dat we hier even aparte kamers hadden (we wilden even tot onszelf komen), want het eten hier speelde ontzettend op onze maag en darmen. Ik had op een gegeven moment letterlijk mijn broek ervan vol, dat zijn geen grappen! Lovina is voor ons in een woord "spetterend" te noemen! (hahaha)
We hebben in het hotel 2 oudere (maar jong van geest) Nederlandse stellen leren kennen, die samen reisden. We hebben met hen heel gezellig gekletst en veel gelachen! Ze vonden ons heel komisch en zeiden meerdere malen dat we als theaterduo iets zouden moeten doen. Een van de mannen vond dat ik iets weg had van Brigitte Kaandorp. Nou wie weet, Paula-Linda-de-theatertour-komt-naar-u-toe-deze-zomer, startend in Indonesië ;)
In Lovina werd de"sarong" ingeruild voor "dolphin" en werden we op straat om de haverklap aangesproken met "You wanna see the dolphins"? Het praatje past men aan aan de attractie in de omgeving. Uiteraard blijft het taxipraatje overal gelden: "Yes, taxi, maybe tomorrow?". En ook hier werden we enorm nagestaard en nagetoeterd door auto's en scooters. We blijven een attractie voor de lokale mensen. Sommige locals zijn zowaar nog grappig ook. De leukste opmerking tot nu toe: "Where are you from?", " From Holland", "No, you're from your momma". Ok, bijdehandje ;)

Na 3 dagen het toilet grondiger verkend te hebben dan de omgeving, waren we wel weer toe aan "a change of scenery" en zijn we doorgereisd naar Amed. In Amed hadden we iets minder geluk met het vinden van een goed hotel. We hadden 3 plekken opgeschreven, maar vonden het allemaal niet zo denderend of de prijs was te hoog. We wilden nog verder kijken, totdat onze driver aangaf dat hij terug moest naar Lovina. Hey maat, dat hadden we niet afgesproken! Na wat heen en weer gediscussieer heeft hij ons bij het eerste hotel afgezet wat "zo-zo" was, maar we hadden echt geen zin om een eind met die koffers te sjouwen. Vooruit maar, voor een nachtje.

Later die middag zijn we rond gaan kijken naar andere hotels. Het hotel waar we toen zaten, was toch niet helemaal "je-van-het". Linda had in die korte tijd al 6 muggen kapot geslagen en de ramen en deuren gingen niet helemaal dicht. Dit was vragen om lek gestoken te worden! Plus er was geen airco en het is in Amed veel warmer dan in de vorige plekken waarwe zijn geweest. Dat was niet te doen zonder airco, wat een zweethut!
Na enkele hotels binnen te zijn gelopen, kwamen we aan bij Amed Beach Villa. Dit was praktisch een privestek met maar twee slaapkamers en een zwembad direct aan zee. Hier wilden we blijven! We probeerden de prijs omlaag te krijgen, maar dat lukte niet. Toch nog even verder kijken, voor de zekerheid. Bij een ander hotel aangekomen wisten we toch zeker dat we in Amed Beach Villa wilden zitten. Net daarvoor kwamen we onderweg een Nederlands stel tegen die ook op zoek waren naar een slaapplaats. Oh nee, als ze maar niet...! Snel terug! We trokken een klein sprintje en het leek net of we deelnamen aan Peking Express, waarbij we het tegen het andere stel opnamen. We kwamen gelukkig snel dichter bij ze in de buurt en net voordat we bij Amed Beach Villa waren, hielden we ze staande met de vraag of ze al iets gevonden hadden. We gaven ze een tip voor een adresje net de andere kant op en ik zei nog dat we op weg waren naar een plek waar we eerder hadden aangegeven te willen blijven. Beetje slinks, maar 1-0 voor team Paula - Linda en zo verbleven we dus in ons heerlijke paradijsje met airco! ;)
Naast ons zat een ouder Australisch stel, Kel en Judy, waar we vaak even mee hebben staan kletsen en nog een avondje mee op pad zijn geweest. Zo gek als een deur en continue (door elkaar) praten, leverden grappige gesprekken op. En in de buurt van een gong zitten is gevaarlijk met Kel in de buurt, "Did you hear that sound?", "What?", Gooonnnnggggg.. sloeg die gek er keihard tegen aan. Heerlijke humor! Als we ooit naar Australië gaan, zijn we meer dan welkom bij ze. Geweldige mensen!

Amed is ons heel goed bevallen. Het is het oudere Bali voor ons gevoel, waar minder toerisme is en je terug gaat in de tijd. Zo is er geen verlichting op straat en geen trottoir. Kippen lopen los en rennen over de weg. Wat ik soms wel moeilijk vind om te zien is dat de mensen echt niks hebben, sommigen leven in hutjes en het ontbreekt aan hygiene. Toch lijken de mensen niet ontevreden en lachen ze veel. Zouden ze oprecht gelukkig zijn? Ik hoop het!
Amed staat bekend om het duiken en snorkelen. We hebben hier voor het eerst gesnorkeld en dat was fantastisch! De wereld onder water is magisch en we willen allebei ooit nog eens gaan duiken.
Er zaten opvallend veel Fransen in Amed, tijdens een avond in een bar raakten we in gesprek met 2 Fransozen en "The Dive Meister", een lokale duikinstructeur. We maakten meteen kennis met "Arack Atack" (wij noemden het heart attack), een lokaal shotje die gelijk goed aankwam. Goedemorgen! Veel drank heb je niet meer nodig als je er daar een paar van op hebt.
"The Dive Meister" kwam er even later bij zitten en gaf al snel aan dat hij wel een vriendin wilde waar hij mee kon rond reizen, misschien was ik wel een goede kandidaat? Hij vroeg of we al hadden gesnorkeld of gedoken, anders kon hij ons wel helpen. Ik had het idee dat het hem niet zozeer om het duiken ofwel snorkelen ging. En jawel hoor, hij had kennelijk tussen het duiken door ook nog een cursus vouwen op school gehad, aangezien ik even later een papieren bloempje in m'n handen gedrukt kreeg. Wat een charmeur! Maar wees gerust mam, ik ben niet verliefd! ;)

Wat mij, Linda, heel erg heeft wakker geschud, zijn de kinderen die in Amed rondliepen. Rond 12.00 kwamen er kinderen in groepjes van twee of drie, en soms alleen, langs het strand en de restaurantjes gelopen om iets te verkopen. In eerste instantie dacht ik aan die praktijken in India, waar kinderen van straat worden geplukt en door één of andere pooier de straat opgegooid worden om te bedelen. Ik wil zulke praktijken absoluut niet steunen, dus heb navraag gedaan hoe dat precies zat met die kids. Het bleek zo te zijn: die kinderen in Amed gaan tot een uur of twaalf naar school en gaan dan rond om geld te verzamelen om naar school te kunnen blijven gaan. Er heerst namelijk echte armoede in sommige delen van Bali.
Het deed me weer eens beseffen hoe ontzettend goed we het hebben in NL. We hebben die kids een aantal keer wat geld gegeven en op hun hart gedrukt dat ze goed naar school moeten gaan en dat ze moeten blijven spelen. Want beide dingen zijn belangrijk. Één stel meisjes die ik geld gaf was zo dankbaar, dat ik bijna stond te huilen toen ze m'n hand pakten en dankjewel zeiden. Wat een engeltjes waren dat zeg... Ik heb een heel mooi geweven mandje gekocht die ik dichtbij me hou als ik thuis ben. Ook Paula heeft iets moois gekocht. Die kids ga ik nooit meer vergeten..!

We hebben nog een hele bijzondere vrouw ontmoet in Amed, Sylvia uit Amersfoort. Een vrouw van rond de 50 die alleen door Bali aan het reizen was. Ze had voorgesteld met haar dochter te gaan, maar die ging liever niet mee, aangezien moeders wat primitiever reist dan zij. Een interessante, bereisde vrouw die veel te vertellen had. Ze is vroedvrouw en heeft ons veel nieuwe inzichten mogen geven op gebied van zwangerschap, bevallen en wat de zwangerschap/bevalling en het eerste levensjaar voor invloed heeft op het verdere leven van een mens. Zo zegt zij dat hoe onze geboorte is verlopen invloed heeft op de bevalling van ons eigen kind. Ze heeft ons titels van boeken en mensen doorgegeven die ons verder kunnen helpen bij onze ontwikkeling en verwerking van trauma's. Zo mooi om te zien dat Amed onderdeel heeft moeten zijn van onze reis, alleen al om de mooie ontmoetingen met mensen die we hier hebben gehad.

En zo komen we aan bij vrijdag de 13e, wat ie met recht ook was! Bij Amed Beach Villa konden we ineens niet met creditcard betalen (connection is broke) en moesten we cash betalen. Op dat moment hadden we niet genoeg contant geld en moesten we pinnen. Op naar de ATM. Daar aangekomen vonden we een briefje op de deur "closed". Nee hè, hebben wij weer! Verder nergens een ATM te bekennen.. Wij rondvragen, bleek de dichtstbijzijnde een kwartier rijden van Amed vandaan te liggen. Maar het was niet zeker of deze pinautomaat zou werken. We konden ook 45 minuten naar een ander gat rijden, daar werkte het wel zeker weten, Ja daaagg, daar hadden we geen zin in, wat een gedoe! Op naar die van maar 15 minuten rijden, met het risico dat ie niet zou werken. Linda probeerde als eerste te pinnen, fingers crossed, maar helaas.. haar bankpas werkte niet. Kak! Dan de creditcard maar proberen.. inmiddels was het zweten geblazen, ook gezien het feit dat we met z'n tweeën in een hokje van 2x2 stonden en de spanning behoorlijk steeg. Wat een opluchting toen er bij de creditcard wel geld uitkwam. We slaakten een klein vreugdekreetje! Linda heeft zoveel mogelijk opgenomen als kon. Daarna ik proberen en bij werkte de bankpas wel, vreemd! Maar we waren al lang blij dat het werkte en ik heb extra opgenomen, ook voor Linda. We hebben die automaat gewoon helemaal leeg getrokken! Wat een pak geld hadden we op zak, de portemonnee kon niet eens meer dicht! We wilden niet meer ergens zonder geld komen te staan en we hadden gehoord dat er op Gili geen ATM's zouden zijn. Eind goed al goed, maar voor degenen die de komende 3 maanden naar Amed (zolang duurt het kennelijk voordat de pinautomaat weer werkt) willen gaan, pin eerst even op de heenweg ;)

Het reizen van plek naar plek gaat ons goed af. Vanuit Nederland hebben we wat tips gekregen over verblijfplaatsen, activiteiten en leuke drivers die ons rond kunnen brengen. Ook onderweg krijgen we tips van drivers om plekken te bezoeken en van mensen die we ontmoeten. Wat we wel merken is dat het vele verkassen ons nu begint op te breken. We willen ergens langer blijven dan 4 dagen. Het kost toch energie om verblijfplaatsen te vinden en weer te wennen aan de omgeving. In Gili willen we langer blijven en als laatste in Seminyak, waarvandaan we misschien nog dagtrips gaan maken.
Wat verder opvallend is dat er in elke plaats waar we tot nu toe geweest zijn, minstens wel 1 keer gevraagd wordt of we zussen zijn. Kennelijk hebben we wat van elkaar weg, wel grappig dat het zo vaak opgemerkt wordt. De witte melkflessen komen in ieder geval overeen haha ;) We antwoorden vaak met: "We are not sisters, but soulsisters".

Nu zitten we op Gili Trawangan, waar we ons prima vermaken. Mooi strand, waar je ook echt op kunt en wilt liggen (geen kiezelstranden zoals in Sanur en Amed). Dit is het party eiland van de drie eilanden, dus we gaan hier wel een avondje stappen waarschijnlijk! Meer hierover in het volgende verslag!

Alvast bedankt weer voor jullie reacties!
Liefs Paula en Linda