Seminyak part II: het eindstation

De trouwe lezers onder ons zullen waarschijnlijk nog weten dat we in het begin van onze reis 2 dagen in Seminyak zijn geweest. Aangezien dit ons zo goed was bevallen, wilden we hier onze reis afsluiten. 

Na de helse boottocht van Gili naar Amed, moesten we nog zo'n 4 uur reizen met de auto naar Seminyak. We waren allebei zo moe en uitgeput van "The perfect storm" dat we geen boe of bah meer konden zeggen tegen de driver. Linda heeft de halve rit liggen slapen op de achterbank en ik heb uit beleefdheid een paar woorden met hem gewisseld, maar ook liggen knikkebollen. Wat waren we blij toen we weer bij ons vertrouwde Vasanti hotel aankwamen! 
Het was trouwens nog even spannend of we daar terecht konden, we hadden een paar dagen voor ons vertrek uit Gili gekeken of er plek was en dat was zo. Op dat moment hadden we nog niet geboekt, omdat we hadden verwacht dat het minder druk zou zijn aan het einde van september en boeken niet meteen nodig zou zijn. Wij de dag voor vertrek naar Amed opnieuw gekeken, bleek er nog maar 1 kamer te zijn. Oh nee! Snel proberen te boeken! Wij het hotel gebeld, bleek de prijs 2x zo hoog te zijn. Wij geprotesteerd natuurlijk, aangezien we er eerder goedkoper hadden gezeten. We kwamen op 950.000 uit voor een kamer (wat best prijzig was), maar hadden er wel een massage voor 2 personen bij geluld. Dat dan weer wel! ;) We wilden er erg graag zitten en hadden ook weinig zin om nog verder te zoeken, dus zijn er mee akkoord gegaan.

In totaal zijn we er 10 nachten verbleven. Best lang op één plek en we hadden dan ook het voornemen om wat uitstapjes te maken. Een dagje naar Sanur om met dolfijnen te zwemmen, Tanah Lot tempel bezoeken en naar holy water en medicijnman bezoeken. Wat hebben we gedaan van dit alles? Niks! We wilden alleen met dolfijnen zwemmen als ze vrij konden komen en gaan in het bassin. Dit bleek niet zo te zijn en we wilden niet met gevangen dolfijnen zwemmen. Die optie viel weg. Tanah Lot hoefde voor Linda niet perse en ik twijfelde heel erg, is het de moeite waard? Je moet er eigenlijk geweest zijn, het is de meest bezochte tempel van Bali. Dat was ook meteen het punt waar we geen zin in hadden, een overdruk toeristisch gebeuren. Nee laat maar, plus men zegt als je één tempel gezien hebt, heb je ze allemaal wel gezien. Een dagje naar holy water en medicijnman is niet doorgegaan, vanwege pure luiheid. We zaten op een gegeven moment zo in de relaxmodus dat we niks meer wilden 'moeten doen'. We hadden ons voorgenomen om vooral te relaxen op reis, nou dat hebben we gedaan die laatste paar dagen! Zo'n 3 behandelingen: massage, facial en pedicure/manicure, boekjes lezen, lekker uit eten, gezonde drankjes, ongezonde taartjes, sporten (om de taartjes er weer af te krijgen), filmpje kijken, potje poolen, strandwandelingen, shoppen en uitgaan.
We hebben nogmaals gegeten bij Potato Head en een drankje gedaan bij Kudeta. Tijdens de avond bij Kudeta kwam een Amerikaanse Balinees bij ons zitten en gaf aan handschriften te kunnen lezen en vroeg of hij onze handschriften mocht analyseren. Ik vond het een nogal gladde jongen, met zn pak en gladde praatjes,maar we stemden toch met veel scepsis toe. We moesten beide 3 regels opschrijven en aan de hand daarvan vertelde hij wat hij daarin zag. Zo zag hij dat wij beide spiritueel waren ingesteld, de één net iets meer dan de ander, we beide gefrustreerd waren over het feit dat we meer op onze buitenkant worden beoordeeld/benaderd en minder op basis van ons innerlijk, dat we tegenovergestelde persoonlijkheden hebben en dat ik mensen meer op afstand hield. Dat laatste heeft hij vast uit mijn houding op dat moment kunnen opmaken, want hij kroop steeds dichter naar ons toe en zat haast op mijn schoot en ik ging steeds verder weg zitten. Maar de rest, hij had het behoorlijk bij het goede eind.. apart! Hij probeerde duidelijk een move te maken wanneer hij daarna aangaf dat het z'n laatste avond was en ook nog z'n vriend aan ons voorstelde. We maakten meteen duidelijk dat het handschrift trucje leuk was, maar dat het daar bij bleef. Dat had ie kennelijk gemist bij het analyseren van ons handschrift ;) 
Vrij snel daarna vertrokken we richting hotel, op zoek naar een taxi. In het onderhandelen waren we in inmiddels aardig bedreven geworden. We gingen niet zomaar ergens meer mee akkoord. De tactiek 'verontwaardigd kijken, wenkbrauw omhoog, pffff zeggen en weglopen' werkte goed. Dit pasten we die avond ook toe bij een taxi, maar hij ging niet laag genoeg met z'n prijs. Dus even verder kijken, maar de volgende taxi vroeg zelfs meer dan de eerste. Verder weinig taxi's te bekennen, dan maar weer terug naar de eerste taxi. Daar aangekomen was die beste man al weg! Shit! We drentelden daar een beetje rond en ik zag een jongen op een scooter zitten en grapte tegen Linda: "Anders springen we bij hem achterop". Bleek het een Hollander te zijn en hij reageerde: "Is goed, waar moeten jullie heen?" Huh?! Haha, grappig! Voor we het wisten zaten we met z'n tweeën bij hem achterop de scooter. Hebben we toch nog scooter gereden op Bali haha! Ik klampte me aan hem vast en Linda aan mij, op hoop van zegen! Het was geen straf om tegen deze Amsterdammer aan te zitten, wat een mooie man! Ik heb me goed aan hem vastgehouden ;) Helaas duurde het ritje niet lang, hij bleek voor zichzelf de verkeerde kant op te zijn gereden. Op dat moment zijn we de scooter afgesprongen, hebben we namen uitgewisseld en onze redder in nood bedankt voor het gratis ritje. Het resterende stuk hebben we gelopen, al lachend om wat net gebeurd was. Zo leuk om in het moment te leven en ergens ja op te zeggen wat onverstandig lijkt (meestal valt dat wel mee). Zo maak je nog eens wat mee! 

We wilden de volgende dag extra nachten bijboeken in het hotel. We hadden bij aankomst niet alle dagen vastgelegd, zodat we onze plannen nog konden wijzigen als we dat wilden. Uiteindelijk wilden we toch graag blijven. Bleken er ineens geen kamers meer vrij te zijn! Nee hè! Dat ga je niet menen?! Ik zat even met m'n mond vol tanden.. Wat dan? Weer op zoek naar iets anders? Echt niet, daar pas ik voor. Ik werd een beetje pissig, omdat ze de dag ervoor hadden gezegd dat we konden bijboeken. We liepen naar onze hotelkamer en ik ben daar meteen gaan zoeken op Booking.com, omdat ik niet kon geloven dat er geen beschikbare kamers meer waren. Ik had het gevoel dat ze kamers beschikbaar wilden houden om via internet tegen een hogere prijs te kunnen verhuren. Wat bleek? Er waren gewoon nog kamers vrij, wel andere kamers dan we nu hadden, maar toch! Wij als een speer naar beneden. "Excuse me, on Booking.com there are at least 4 rooms available. Can you please explain this?" Het vrouwtje keek moeilijk en belde meteen met waarschijnlijk haar leidinggevende. Er bleken inderdaad toch kamers beschikbaar te zijn, maar die waren duurder. Na lang heen en weer gepraat kregen we een kamer voor de resterende periode, tegen dezelfde prijs als de eerdere kamer. Eind goed, al goed! We hebben in ieder geval geleerd om ons niet uit het veld te laten slaan en op onze strepen te staan.

Als je ergens langer verblijft, krijg je, net als thuis, favoriete plekken om naar toe te gaan. Zo ook in Seminyak, we hadden na een paar dagen een favoriet restaurant en eettentje voor de lunch. We zaten op een middag te lunchen met naast ons twee mannen aan tafel. Een van de mannen was druk aan het bellen en aan z'n (Engels-Nederlands) accent konden we horen dat hij Nederlands was. 
We hebben een tijdje naast ze gezeten en op een gegeven moment liep Linda richting toilet en sprak 'de bellende' man haar aan. Of wij ook Nederlands waren. Ze hebben even staan babbelen en daarna liep Linda weer door. Bij het weggaan zeiden we nog even gedag en vertelde hij ons dat hij al 2 jaar aan het reizen was en voor een jaar in Bali ging wonen. Hij had een eigen bedrijf gehad, op internet gebied, z'n bedrijf verkocht en was van plan te gaan surfen en misschien een strandtent te beginnen of opnieuw een bedrijf op te starten. Ok, interessant! Relaxed als je zo kunt rondreizen. Ik zei nog tegen Linda, op de terugweg, moet je toch goed verdiend hebben als je dat zo kunt doen, zonder te hoeven werken. Ineens riep Linda: "Hyves. Is hij de oprichter van Hyves?". "Verrek, dat zou zomaar kunnen", zei ik. "Dan heet hij Raymond Spanjar". Sja, als je twee jaar lang met social media bent bezig geweest voor je werk, weet je dat soort details. Terug in het hotel hebben we het online opgezocht en ja hoor het was hem. Dat is toch ook apart dat je zo iemand in Bali tegenkomt, grappig zeg! 
's Avonds hebben we gegeten bij ons favoriete restaurantje, waar het personeel ons ondertussen herkende en ons naar 'onze vaste plek' bracht. Heerlijk gegeten en daarna gingen we nog een afzakkertje pakken bij een tentje tegenover, waar we eerder veel mensen zagen zitten en er gezellig uitzag. Wie denk je dat daar ook zat? Raymond, die we eerder die dag waren tegen gekomen. We hebben hem niet gesproken, maar wel toevallig om hem daar weer te zien.
De volgende dag hebben we voornamelijk doorgebracht aan het zwembad en wie denk je dat ik zie zitten in het restaurant van ons hotel? 'Onze vriend' Raymond! Nou jaaa, dit wordt wel heel toevallig allemaal! Is dit een teken dat we met hem moeten praten? Ik appte Linda, die op dat moment even op de kamer was. Ze kwam naar beneden gelopen om met mij te kletsen en ook te checken waar Raymond zat. We hebben hem verder niet gesproken op dat moment. We vonden het grappig om hem te zien, maar voelden niet de behoefte om hem aan te spreken. Helemaal niet nu we wisten wie hij was. Hij zal in het verleden vast veel aangesproken zijn om die reden en daarom Nederland wellicht ontvlucht zijn om los te komen van z'n imago.
Ik bleef lekker aan het zwembad liggen met een goed boek en Linda had een massage gepland en ging naar boven. Ze liep de massageruimte binnen en 3x raden wie ze daar tegen het lijf liep... juist! Raymond was daar ook voor een massage, gezellig! Beide vonden het een ongemakkelijk moment en Linda kon nog net uitstamelen dat hij de volgende keer moest trakteren als ze elkaar weer zouden tegen komen, voordat ze de ruimte uitliep. Helaas geen traktatie voor ons, we hebben hem daarna niet meer gezien. 

We zijn twee avonden wezen stappen in Seminyak en de verwachting lag hoog. In Seminyak heb je een aantal clubs en die hadden we nog niet bezocht tijdens de reis. De mooie jurkjes mochten weer uit de koffer en de haartjes gingen in de spreekwoordelijke krul. Daar gingen de dametjes op stap! 
De eerste avond hadden we bedacht om naar Mint te gaan, maar daar bleek niks te doen te zijn. Wij naar de overkant, waar ons favoriete restaurant was omgetoverd tot kroeg. Leuke muziek en gezellige mensen en ook hier weer veel Fransen. Leuke avond gehad!
De daaropvolgende avond gingen we naar een feestje bij W, een uberchique hotel met eigen club, wat aan het strand ligt. Om daar te komen dien je een nogal lange oprijlaan te bewandelen met daarachter, iets wat zo uit de Efteling lijkt te komen, een brug met aan weerszijde water en mooie verlichting. Bij W hebben ze ook wel door dat het een eind lopen is en hebben ze van die golfkarretjes die je erheen brengen. Wij achterste voren op zo'n karretje, gassen maar! Het kind in mij kwam naar boven en vond het maar wat leuk op het karretje! Ik hield me maar in om iets geks te doen, ik zag mezelf alweer van dat karretje afdonderen. Ik ben al genoeg gevallen deze reis ;) Halverwege sprong een man bij ons achterop het karretje en zijn date voorin. Je kunt je afvragen wat ze daar halverwege aan het doen waren, maar ok. Aardige vent, waar we in W nog mee hebben staan kletsen. Blijft grappig hoe snel je hier contact legt met mensen. W heeft een mooie club, waar we hebben genoten van de muziek en de ambiance, erg mooi! Helaas was de opkomst niet zo groot en zijn we na een paar uurtjes weer weg gegaan. Eigenlijk waren we van plan om naar bed te gaan, maar we kwamen onderweg een stel tegen die zeiden dat het in Mint wel leuk was. Hopsakee, die kant op! Slapen doen we wel als we oud en versleten zijn ;) Bij Mint moest je inmiddels entree betalen en daar hadden we geen zin in, aangezien we niet konden zien of het wel de moeite waard was. We liepen weg en werden op dat moment aangesproken door een Aziatische jongen, of we naar binnen wilden en dat hij wel kaarten voor ons had. Hij werkte voor een organisatie die op voorhand kaarten opkocht en wilde ons gratis binnen laten. Ik vond het een vaag verhaal en wist niet zeker of het slim was om met hem mee naar binnen te gaan, maar we deden het toch. Vooral omdat we nieuwsgierig waren of het leuk was binnen. Binnen aangekomen wilde hij ons voorstellen aan zijn groep vrienden. Linda liep mee en ik zwaaide op een afstandje naar de groep. Ik had echt geen zin om daar bij te moeten staan, ik had er geen goed gevoel bij. Ik had het idee dat de jongen iets terug verwachtte van ons, omdat we mee naar binnen mochten. Linda maakte zich ook snel uit de voeten en zei dat we ergens anders gingen staan en bedankte de jongen dat we mee naar binnen mochten.
Even later kwam de hij toch weer naar ons toe en vroeg of we bij de groep kwamen staan. Hij had ons immers binnen gelaten en wilde eigenlijk wel dat we kennis zouden maken met zijn vrienden. Linda was heel duidelijk en gaf aan dat we dat niet gingen doen. We zijn geen escortdames, daaaagg! Dat heeft ze niet gezegd, maar dachten we wel. Zo'n sfeer hing er ook wel een beetje in die tent. Allemaal meiden met korte rokjes en jurkjes met oude dikke mannen naast zich. We wilden niet meteen oordelen, maar het leek er toch op dat deze dames in dienst waren van deze heren. De toon van de avond was gezet en we werden continue aangestaard en aangesproken. We staken er de draak mee en hebben als debielen staan dansen om ze af te schrikken, maar zelfs dat leek niet af te schrikken. Snel wegwezen hier! Nee, het stappen was niet helemaal wat we ervan hadden verwacht. Wel weer enorm gelachen!

De dag voor vertrek heeft Anouk ons nog opgezocht in Seminyak en hebben we samen geluncht en liggen zonnen aan het zwembad. Erg gezellig! 
En zo was het plots de dag van vertrek. Als je dacht dat we alles wel meegemaakt hadden, hier nog een episode uit het Kabouter Kluns verhaal. Ik wilde nog wat cadeaus kopen voor mijn familie en had nog wat contant geld nodig. Ik geld gepind bij een automaat en door naar wat winkeltjes om leuke spulletjes te kopen. Kom ik er daar achter dat ik m'n pinpas niet meer heb. Pffff! Ja hoor, op de laatste dag, kan er ook nog wel bij! Ik had er echt zo geen zin meer in. Wij terug naar de automaat waar ik gepind had, geen pasje. Terug naar het hotel en telefonisch de pas laten blokkeren. De pas heb ik niet meer terug gevonden, dus geen idee waar ik die ben verloren. Gelukkig is er niks van mn rekening gehaald, dat was wel een opluchting. 
1,5 uur later vertrokken we richting vliegveld, waar we Anouk en Noud weer tegen kwamen. Zij zaten in hetzelfde vliegtuig terug als wij. Dit wisten we trouwens al op voorhand. Leuk om bij te kletsen voordat we het vliegtuig instapten. De terugvlucht verliep redelijk rustig. Helaas weer geen oog dichtgedaan, maar wel een highscore met Tetris gehaald (je moet wat doen die 15 uur;)).
Inmiddels zijn we weer wen paar dagen thuis en kom je meteen terug in het normale leventje. Voor mij was het een 'warm' welkom thuis met een cv ketel die niet meer werkte en een auto die niet startte. Inmiddels weer werkend gelukkig, maar ik mis wel het warme klimaat en de relaxtheid die je op reis hebt. Maar komt goed, even de tijd nemen om te acclimatiseren. Linda is weer volle bak begonnen aan haar studie en ik begin maandag weer met werken. We hebben zin om weer aan de slag te gaan!

Voordat je begint aan een reis maak je je een voorstelling van hoe het zal zijn. Je maakt plannen en zoekt dingen op, maar toch is het weer anders als je de reis aan het maken bent. Er gebeuren onverwachte dingen en je planning verandert. Wij hebben zelfs onze hele planning geschrapt. Eigenlijk het mooiste wat er is, reizen zonder plan en tijdsbesef en leven in het nu. Het ene moment begin je aan je reis en zo is het alweer voorbij. We zullen deze reis niet snel vergeten en regelmatig met een glimlach terugkijken op de mooie, fijne, grappige en spannende momenten.

Bedankt dat je ons hebt gevolgd en wie weet tot een volgend reisverslag in de toekomst!
Liefs, Paula en Linda